Sit rozpierzchły

Sit rozpierzchły (Juncus effusus) to gatunek wieloletniej rośliny z rodziny sitowatych. To uciążliwy chwast użytków zielonych, który jest omijany przez pasące się zwierzęta.

Występowanie i środowisko PL

Sit rozpierzchły rośnie na wilgotnych łąkach, mokradłach, nad brzegami zbiorników wodnych, w zaroślach. Gatunek występuje pospolicie w całym kraju. Na świecie poza Antarktydą występuje na wszystkich kontynentach.

Tryb życia i zachowanie

Kwitnie w okresie od czerwca do sierpnia. Tworzy gęste kępki.

Morfologia i anatomia

Osiąga wysokość 30-120(150) cm.

Łodyga jest gładka, połyskująca, czasem lekko żeberkowana.

Liście podobne do łodygi, znajdują się w brązowawych pochwach..

Kwiaty obupłciowe są zebrane w rozpierzchłe, luźne kwiatostany o długości 4-10 cm. Kwiatostan wyrasta w górnej części łodygi

Owoc to torebka.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.

Synonimy

W literaturze można spotkać następujące synonimy dla określenia nazwy tego gatunku:

Juncus fistulosus Guss.
Juncus expansus Jan
Juncus canariensis Willd.
Juncus communis E.Mey.
Juncus pylaei Laharpe

Biologia i ekologia

Kolor kwiatów:
Grupa roślin: bylina.
Stanowisko: nasłonecznione, półcień.
Środowsko: łąkowe.
Użytek: chwasty.
Strefy mrozoodporności: 4-10. Uprawa w Polsce na zewnątrz jest możliwa na terenie całego kraju.
Forma życiowa według klasyfikacji Raunkiaera: hemikryptofit.
Częstość występowania gatunku: pospolity na całym terenie lub prawie całym terenie.
Dynamika rozprzestrzeniania się gatunku: gatunek zajmujący nowe stanowiska.
Diploidalna liczba chromosomów: 2n=40, 42.
Status popularności rośliny: gatunek znany, znajduje się pośród 1000 najbardziej popularnych i znanych wśród Polaków roślin.

Kalendarz przyrody

1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Opis
					●	●	●					Kwitnie sit rozpierzchły.

Pokrewne gatunki roślin

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
Lucjan Rutkowski – Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej, ISBN 978-83-01-14342-8, PWN SA 2004
Zbigniew Nawara – Rośliny Łąkowe, ISBN 978-83-7763-234-5, Multico Oficyna Wydawnicza 2012
Beata Grabowska, Tomasz Kubala – Encyklopedia bylin t. I i II, ISBN 978-83-7506-845-0, Zysk i S-ka 2011
Praca zbiorowa – Botanica ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, ISBN 3-8331-1916-0, Könemann 2005
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński, Bogumił Pawłowski – Rośliny Polskie, ISBN 83-01-0587-2, PWN 1986