Barczatka koniczynówka

Barczatka koniczynówka (Lasiocampa trifolii) to gatunek motyla z rodziny barczatkowatych. Samica jest większa od samca, poza tym podobnie ubarwiona. Ubarwienie dość zmienne, od brązowego do szarawego. Na przednim skrzydle widoczna jasna plamka i cienka przepaska. Gąsienica żółtawo owłosiona na całym ciele.

Zdjęcia – galeria

Kliknij obrazek, aby go powiększyć lub wyświetlić galerię, pokaz slajdów i dodatkowe opisy zdjęć.

Barczatka koniczynówka (Lasiocampa trifolii)

⤢ POWIĘKSZ

Występowanie i środowisko PL

Gatunek spotykany w Afryce, Azji i Europie. Motyl spotykany w Polsce na terenie całego kraju poza Tatrami na łąkach, wrzosowiskach, ugorach.

Tryb życia i zachowanie

Okres lotu od lipca do września. Zimują jaja.

Morfologia i anatomia

Rozpiętość skrzydeł wynosi 4,5-5,5 cm u samców i 6-7,4 cm u samic.

Pożywienie

Rośliny żywicielskie to trawy i rośliny motylkowe, w tym koniczyna, lucerna, wilżyna, komonica, sparceta, wyka, groszek.

Rozmnażanie

Występuje jedno pokolenie w roku.

Ochrona i zagrożenia

Brak danych.

Kalendarz przyrody

1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Opis
						●	●	●				Okres lotu barczatki koniczynówki.

Pokaż tylko bieżące wydarzenia

Pokrewne gatunki owadów

Barczatka dębówka
Lasiocampa quercus

Barczatkowate
Zobacz inne gatunki z tej rodziny.

Quiz

Rozwiąż quiz powiązany tematycznie z tym artykułem i zweryfikuj swojąwiedzę.

Quiz

Rozwiąż quiz powiązany tematycznie z tym artykułem i zweryfikuj swojąwiedzę.

Jaki jest największy motyl świata?

Jakie gatunki motyli są uznawane za największe na świecie? Czy motyl taki żyje w Polsce? To motyle dzienne czy ćmy? Poznaj największe motyle świata.

Czy gąsienice są nudne?

Mówiąc o motylach mamy na myśli przede wszystkim postać imago. Przeglądając atlasy motyli, często w ogóle pomija się gąsienice. Dlaczego? Czyżby były nudne?

Jak szybko latają owady?

Owady są jedynymi bezkręgowcami, które potrafią latać. Część owadów porusza się w powietrzu lotem spadochronowym, szybowcowym, pływnym lub stojącym. Rozpiętość prędkości i różnych gatunków jest znaczna i może być zaskakująco duża.

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

Jarosław Buszko, Janusz Masłowski – Motyle nocne Polski. Macrolepidoptera cześć I, ISBN 978-83-930500-2-4, Koliber 2012