Pokrzywa żegawka
Pokrzywa żegawka (Urtica urens) to gatunek rocznej rośliny leczniczej z rodziny pokrzywowatych, pokrytej szczeciniastymi, parzącymi włoskami, to pospolity chwast.
Występowanie i środowisko
Pokrzywa żegawka jest gatunkiem kosmopolitycznym. W Polsce to archeofit, pospolity w całym kraju. Pochodzi z obszaru śródziemnomorskiego. Porasta wilgotne lasy i zarośla, miejsca ruderalne, ogrody i tereny przydrożne. Lubi stanowiska nasłonecznione. To roślina azotolubna.
Kwitnie w okresie od końca maja do października.
Morfologia i anatomia
Osiąga wysokość 50 cm.
Łodyga jest czworokątna, rozgałęziona.
Liście są u nasady sercowate, romboidalno-jajowate lub eliptyczne, grubo brzegiem ząbkowane. Ulistnienie naprzeciwległe.
Kwiaty są zielone, drobne, zebrane w wiechowate kwiatostany o długości do 2 cm. Kwiat męski ma 4 listki okwiatu i 4 pręciki, żeński ma 4 listki okwiatu i jeden słupek.
Owoc to orzeszek.
Korzeń bez rozłogów.
Rozmnażanie
To roślina jednopienna o kwiatach rozdzielnopłciowych.
Ochrona i zagrożenia
Brak danych.
Zbiory i zastosowanie
Pokrzywa żegawka ma dużą zawartość witamin C, K, B2 oraz wapnia, potasu i żelaza. Obniża poziom cukru we krwi, przyspiesza przemianę materii. Wyciąg z korzenia ma właściwości moczopędne i przeciwkrwotoczne. Znane są właściwości naparów z pokrzywy żegawki na łojotok i łupież. Liście na surowo można dodawać do różnych potraw, a nawet wypieków.
Zdjęcia - galeria
© medianauka.pl, 2018-11-04, GAT-4589
