© emer - Fotolia.com

Pokrzywa żegawka

Pokrzywa żegawka (Urtica urens) to gatunek rocznej rośliny leczniczej z rodziny pokrzywowatych, pokrytej szczeciniastymi, parzącymi włoskami, to pospolity chwast.

Występowanie i środowisko

Pokrzywa żegawka jest gatunkiem kosmopolitycznym. W Polsce to archeofit, pospolity w całym kraju. Pochodzi z obszaru śródziemnomorskiego. Porasta wilgotne lasy i zarośla, miejsca ruderalne, ogrody i tereny przydrożne. Lubi stanowiska nasłonecznione. To roślina azotolubna.

Kwitnie w okresie od końca maja do października.

Morfologia i anatomia

Osiąga wysokość 50 cm.

Łodyga jest czworokątna, rozgałęziona.

Liście są u nasady sercowate, romboidalno-jajowate lub eliptyczne, grubo brzegiem ząbkowane. Ulistnienie naprzeciwległe.

Kwiaty są zielone, drobne, zebrane w wiechowate kwiatostany o długości do 2 cm. Kwiat męski ma 4 listki okwiatu i 4 pręciki, żeński ma 4 listki okwiatu i jeden słupek.

Owoc to orzeszek.

Korzeń bez rozłogów.

Rozmnażanie

To roślina jednopienna o kwiatach rozdzielnopłciowych.

Ochrona i zagrożenia

Brak danych.

Zdjęcia - galeria

Zbiory i zastosowanie

Pokrzywa żegawka ma dużą zawartość witamin C, K, B2 oraz wapnia, potasu i żelaza. Obniża poziom cukru we krwi, przyspiesza przemianę materii. Wyciąg z korzenia ma właściwości moczopędne i przeciwkrwotoczne. Znane są właściwości naparów z pokrzywy żegawki na łojotok i łupież. Liście na surowo można dodawać do różnych potraw, a nawet wypieków.

© medianauka.pl, 2018-11-04, GAT-4589