Wiązówka błotna
Wiązówka błotna (Filipendula ulmaria (L.) Maxim.) to roślina wieloletnia z rodziny różowatych, związana z wodnym lub podmokłym środowiskiem. Bywa uprawiana w ogrodach, szczególnie w odmianach:
- 'Aurea' - odmiana o żółtawych liściach;
- 'Plena' - odmiana o pełnych kwiatach;
- 'Variegata' - odmiana o liściach w białe plamy.
To także roślina lecznicza.
Występowanie i środowisko
To pospolita w Polsce roślina na terenie całego kraju. Zasiedla podmokłe łąki brzegi wód, torfowiska. Jest spotykana w Europie i Azji. Została wprowadzona także do Ameryki Północnej.
Kwitnie od czerwca do września.
Morfologia i anatomia
Osiąga wysokość 50-200 cm.
Kłącze jest grube i mocne.
Łodyga jest kanciasta i wzniesiona, owłosiona.
Liście są nieparzystopierzaste. Listki w liczbie po 2-5 par są jajowato-lancetowate, o podwójnie piłkowanych brzegach, siedzące.
Kwiaty są zebrane w podbaldachy. Maja biały lub żółtawy kolor
Owoc niełupka o długości do 2 mm.
Ochrona i zagrożenia
Brak danych.
Ciekawostki
Roślina ta była wykorzystywana do uzyskiwania kwasu salicylowego - środka podobnego do aspiryny.
Zbiory i zastosowanie
Surowiec stanowią kwiaty oraz ziele. Pozyskuje się je ze stanu naturalnego. Zioło działa napotnie, przeciwzapalnie i przeciwbólowo (jak aspiryna). Działa także żółciopędnie i moczopędnie.
Ponadto ma działanie antynowotworowe, bakteriostatyczne, przeciwkrwotoczne, regulujące przemianę materii, odtruwające i uspakajające.
Napar: 1 łyżeczkę suszu z kwiatów zalewamy wrzątkiem i zaparzamy przez 15 minut. Po przecedzeniu pijemy 2-3 razy dziennie jako lek o właściwościach wyżej wymienionych.
Zdjęcia - galeria
© medianauka.pl, 2017-09-21, GAT-4808
