Oman wielki
Oman wielki, oman czerwonkowy (Inula helenium L.) to lecznicza i przyprawowa bylina zimotrwała z rodziny astrowatych (złożonych), o silnej budowie, owłosiona.
Zdjęcia – galeria
Kliknij obrazek, aby go powiększyć lub wyświetlić galerię, pokaz slajdów i dodatkowe opisy zdjęć.
Występowanie i środowisko PL - obcy
Występuje w południowo-wschodniej części Europy, w Azji, introdukowany w Ameryce Północnej. Rośnie w zaroślach, na skrajach lasów. U nas występuje jako forma zdziczała na niżu oraz w niższych partiach gór. Wymaga żyznej gleby oraz słonecznego stanowiska.
Kwitnie w okresie od sierpnia do września.
Morfologia i anatomia
Osiąga wysokość 200 cm.
Kłącza są grube, bulwiaste.
Łodyga jest wzniesiona, w górnej części rozgałęziona i wełnista.
Liście dolne odziomkowe i łodygowe są duże, mają 15-80 cm długości, ogonkowe, eliptyczne lub jajowate, brzegiem ząbkowane,m gładkie z wierzchu, owłosione filcowato od spodu. Liście odchodzące od łodygi w środkowej części mają sercowatojajowaty kształt. Liście u szczytu łodygi są niewielkie, siedzące.
Kwiaty są zebrane w koszyczki o średnicy do 8 cm. Koszyczki są pojedyncze lub w 2-3 wiechach. Okrywa koszyczka ma do 4 cm szerokości, żółta.
Ochrona i zagrożenia
Brak danych.
Zbiory i zastosowanie
Okres zbioru trwa od marca do października.
Surowcem zielarskim jest przede wszystkim kłącze (roślin co najmniej dwuletnich), a także liście i kwiaty. Roślina zawiera olejki eteryczne i gorycze. Kłącze zawiera inulinę (naturalny środek słodzący polecany dla cukrzyków), jest silnie aromatyczne.
Oman wielki działa pobudzająco i na czynność nerek oraz na układ trawienny. Ma także właściwości antyseptyczne i wykrztuśne.
Krótko zagotowane w winie liście łagodzą objawy rwy kulszowej.
Pielęgnacja
W uprawie oman wymaga silnego nawożenia oraz dość dużo miejsca.
Kalendarz przyrody
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | Opis |
| ● | ● | Kwitnie oman wielki. |
Parametry
bylina
nasłonecznione
łąkowe
Pokrewne gatunki roślin
© medianauka.pl, 2017-08-26, GAT-4513