Widłogonka gronostajka
Widłogonka gronostajka (Cerura erminea) to motyl nocny z rodziny garbatkowatych, biało ubarwiony z czarnym deseniem. Gąsienica wyjątkowo piękna. Najpierw czerwonobrązowa, z charakterystycznymi dwoma różkami. Później ciało pokrywają żółte i zielone obszary, a na śródtułowiu pojawia się garb. W ostatnim stadium gąsienica jest zielona, a głowa brązowa. Przez tułów biegnie brązowy pasek, czasem z białym brzegiem. Widoczne białe z czarnym brzegiem przetchlinki. Z tyłu czarnozielone, pokryte brodawkami widełki.
Zdjęcia – galeria
Kliknij obrazek, aby go powiększyć lub wyświetlić galerię, pokaz slajdów i dodatkowe opisy zdjęć.

© Tim's insects – stock.adobe.com
⤢ POWIĘKSZ
Występowanie i środowisko PL
Motyl ten występuje w Europie i Azji. W Polsce w lasach liściastych, mieszanych, parkach,m nasadzeniach drzew na terenie całego kraju.
Tryb życia i zachowanie
Okres lotu trwa od maja do lipca. Zimuje stadium poczwarki.
Morfologia i anatomia
Rozpiętość skrzydeł wynosi 6-7,2 cm.
Pożywienie
Rośliny pokarmowe to topola, głównie osika.
Rozmnażanie
Tylko jedno pokolenie w ciągu roku.
Ochrona i zagrożenia
Brak danych.
Kalendarz przyrody
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | Opis |
● | ● | ● | Okres lotu widłogonki gronostajki. |
Pokrewne gatunki owadów
Jaki jest największy motyl świata?

Jakie gatunki motyli są uznawane za największe na świecie? Czy motyl taki żyje w Polsce? To motyle dzienne czy ćmy? Poznaj największe motyle świata.
Czy gąsienice są nudne?

Mówiąc o motylach mamy na myśli przede wszystkim postać imago. Przeglądając atlasy motyli, często w ogóle pomija się gąsienice. Dlaczego? Czyżby były nudne?
Jak szybko latają owady?

Owady są jedynymi bezkręgowcami, które potrafią latać. Część owadów porusza się w powietrzu lotem spadochronowym, szybowcowym, pływnym lub stojącym. Rozpiętość prędkości i różnych gatunków jest znaczna i może być zaskakująco duża.
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- Jarosław Buszko, Janusz Masłowski – Motyle nocne Polski. Macrolepidoptera cześć I, ISBN 978-83-930500-2-4, Koliber 2012
© medianauka.pl, 2016-02-22, GAT-636009