Widłogonka gronostajka

Widłogonka gronostajka (Cerura erminea) to motyl nocny z rodziny garbatkowatych, biało ubarwiony z czarnym deseniem. Gąsienica wyjątkowo piękna. Najpierw czerwonobrązowa, z charakterystycznymi dwoma różkami. Później ciało pokrywają żółte i zielone obszary, a na śródtułowiu pojawia się garb. W ostatnim stadium gąsienica jest zielona, a głowa brązowa. Przez tułów biegnie brązowy pasek, czasem z białym brzegiem. Widoczne białe z czarnym brzegiem przetchlinki. Z tyłu czarnozielone, pokryte brodawkami widełki.

Zdjęcia – galeria

W galerii publikujemy zdjęcia, grafiki i mapy związane z danym gatunkiem. Klikając na dowolną ikonkę podglądu grafik na końcu galerii, możesz zobaczyć prezentowane tu materiały w trybie prezentacji multimedialnej.

Kliknijk na dowolną miniaturę grafiki aby zobaczyć materiały w trybie prezentacji multimedialnej.

Występowanie i środowisko PL

Motyl ten występuje w Europie i Azji. W Polsce w lasach liściastych, mieszanych, parkach,m nasadzeniach drzew na terenie całego kraju.

Tryb życia i zachowanie

Okres lotu trwa od maja do lipca. Zimuje stadium poczwarki.

Morfologia i anatomia

Rozpiętość skrzydeł wynosi 6-7,2 cm.

Pożywienie

Rośliny pokarmowe to topola, głównie osika.

Rozmnażanie

Tylko jedno pokolenie w ciągu roku.

Ochrona i zagrożenia

Brak danych.

Kalendarz przyrody

1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Opis
				●	●	●						Okres lotu widłogonki gronostajki.

Pokaż tylko bieżące wydarzenia

Pokrewne gatunki owadów

Widłogonka siwica (Cerura vinula)

Quiz

Rozwiąż quiz powiązany tematycznie z tym artykułem i zweryfikuj swoją wiedzę.

Jaki jest największy motyl świata?

Jakie gatunki motyli są uznawane za największe na świecie? Czy motyl taki żyje w Polsce? To motyle dzienne czy ćmy? Poznaj największe motyle świata.

Czy gąsienice są nudne?

Mówiąc o motylach mamy na myśli przede wszystkim postać imago. Przeglądając atlasy motyli, często w ogóle pomija się gąsienice. Dlaczego? Czyżby były nudne?

Jak szybko latają owady?

Owady są jedynymi bezkręgowcami, które potrafią latać. Rozpiętość prędkości i różnych gatunków jest znaczna i może być zaskakująco duża.

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

Jarosław Buszko, Janusz Masłowski – Motyle nocne Polski. Macrolepidoptera cześć I, ISBN 978-83-930500-2-4, Koliber 2012