Żyto zwyczajne

Żyto zwyczajne (Secale cereale) to jednoroczna lub dwuletnia roślina z rodziny wiechlinowatych, zaliczana do zbóż. W Polsce uprawianych jest wiele odmian, w tym jare i ozime.

Występowanie i środowisko PL

W naturze żyto zwyczajne rośnie w Azji Środkowej. Większość upraw znajduje się w Europie.

Tryb życia i zachowanie

Kwitnie w okresie od maja do czerwca. To zboże wyjątkowo odporne na warunki klimatyczne, a także niezbyt wymagające co do gleby. Jest odporne na silne mrozy.

Morfologia i anatomia

Osiąga wysokość 1-2 m.

Źdźbło jest wysokie.

Liście są sinozielone.

Kłosy są zwisające, z ośćmi o długości do 3 cm. Kłos osiąga długość 5-20 cm.

Ochrona i zagrożenia

Brak danych.

Ciekawostki

Ziarno żyta stanowi surowiec dla wypieku chleba. Wytwarza się także z niego karmę dla zwierząt.

Niegdyś żyto było uważane za chwast.

W Polsce żyto jest znane od kilkuset lat p.n.e.

Polska jest drugim na świecie producentem tego zboża.

Biologia i ekologia

Kolor kwiatów:
Grupa roślin: bylina.
Stanowisko: nasłonecznione.
Środowsko: synantropijne.
Użytek: rośliny uprawne, trawy, zboża.
Forma życiowa według klasyfikacji Raunkiaera: terofit.
Kategoria przybysza: efemerofit, roślina uprawiana.
Diploidalna liczba chromosomów: 2n=14, 28.
Status popularności rośliny: gatunek mało popularny w Polsce, mało osób interesuje się tym gatunkiem rośliny.
Jadalność: Gatunek jadalny.

Kalendarz przyrody

1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Opis
				●	●							Kwitnie żyto zwyczajne.

Pokrewne gatunki roślin

QUIZ

Nasze zboża — quiz

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

Lucjan Rutkowski – Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej, ISBN 978-83-01-14342-8, PWN SA 2004
Pod redakcją Alicji i Jerzego Szweykowskich – Słownik botaniczny, ISBN 83-214-1305-6, Wiedza Powszechna 2003
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński, Bogumił Pawłowski – Rośliny Polskie, ISBN 83-01-0587-2, PWN 1986