Binturong orientalny
© coffeemill - Fotolia.com
Binturong orientalny, binturong (Arctictis binturong) to ssak z rodziny łasz. Nie przypomina wyglądem innych łasz. Ma długą, szorstką sierść w kolorze czarnym z szarym lub żółtym nalotem. Ma białe brzegi uszu i białe, długie wąsy oraz długi, puszysty, chwytny ogon.
Występowanie i środowisko
Zamieszkuje Półwysep Indochiński, Sumatra, Jawa, Borneo, Nepal, Asam. Preferuje lasy bambusowe.
Tryb życia i zachowanie
Prowadzi nadrzewny tryb życia, ale wśród gałęzi porusza się dość wolno i ostrożnie. Preferuje gęste lasy. Jest aktywny w nocy. Żyje samotnie. Jest dobrym pływakiem i świetnie nurkuje.
Morfologia i anatomia
Binturong dorasta do 80 cm długości ciała. Ogon ma nawet 70 cm długości.
Pożywienie
zjada pokarm roślinny, głównie owoce i liście. Zjada także padlinę, owady, drobne ssaki i ptaki. Rzadziej poluje na ryby.
Rozmnażanie
Oprócz samicy, młode wychowuje także samiec. Młode są dojrzałe płciowo po 2,5 roku życia. Samica rodzi w dziupli zwykle 1 lub 2 młode. Młode są ślepe, ale po 2 miesiącach już opuszczają dziuplę. Po roku są samodzielne. Ciąża trwa 90 dni.
Ochrona i zagrożenia VU
Gatunek ten jest narażony na wymarcie. Ma status VU w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Ciekawostki
Czasem futro binturonga ma zielonkawy odcień dzięki obecnym tam glonom.
To czyścioch. Gniazdo jest czyszczone z odchodów, które są składowane w jednym, oddalonym od legowiska miejscu.
Podgatunki
Wyróżniamy następujące podgatunki:
- Arctictis b. albifrons, F. Cuvier, 1822
- Arctictis b. binturong, (Raffles, 1821)
- Arctictis b. kerkhoveni, Sody, 1936
- Arctictis b. menglaensis, Wang & Li, 1987
- Arctictis b. penicillatus, Temminck, 1835
- Arctictis b. whitei - binturong palawański, A. Allen, 1910 - czasem uznawany za odrębny gatunek.
Synonimy
W literaturze można spotkać następujące synonimy dla określenia nazwy tego gatunku:
- Viverra binturong Raffles, 1821
Pytania
Czy binturonga można oswoić?
Tak. Przychodzi to całkiem łatwo. Nawet zmienia tryb życia z nocnego na dzienny. Trzeba mieć jednak do niego dużo cierpliwości. Nie odstępuje swojego opiekuna na krok, wspina się na niego, na meble, firany, drapie przy tym, czasem boleśnie.
Pokrewne gatunki ssaków
- cyweta afrykańska (Civettictis civetta)
- wiwera indyjska (Viverra zibetha)
- żeneta zwyczajna (Genetta genetta)
- łaskun palmowy (Paradoxurus hermaphroditus)
- łaskunek trójpręgi (Arctogalidia trivirgata)
- paguma chińska (Paguma larvata)
- wiwera malajska (Viverra tangalunga)
- żeneta angolska (Genetta angolensis)
- żeneta tygrysia (Genetta tigrina)
Powiązane quizy
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Klaus Richarz – Zwierzęta w ogrodzie zoologicznym, ISBN 978-83-7175-788-4, Delta
- Hanna i Antoni Gucwińscy – Zoologia Tom I Ssaki Część I Leksykon popularnonaukowy., ISBN 83-88988-01-8, Albatros 2003
© medianauka.pl, 2013-02-19, GAT-342
Data aktualizacji artykułu: 2022-06-11