Łaskun palmowy
Łaskun palmowy, łaskun muzang, musang (Paradoxurus hermaphroditus) to gatunek ssaka z rodziny wiwerowatych. Ubarwienie szarobrązowe. Ogon długi, puszysty. Jasne cętki na głowie, ciemne na łopatkach, udach, przy ogonie i po bokach.
Wyróżniamy następujące podgatunki:
- P. h. balicus
- P. h. bondar
- P. h. canescens
- P. h. canus
- P. h. cochinensis
- P. h. dongfangensis
- P. h. enganus
- P. h. exitus
- P. h. hermaphroditus
- P. h. javanica
- P. h. kangeanus
- P. h. laotum
- P. h. lignicolor - łaskun mentawajski
- P. h. milleri
- P. h. minor
- P. h. musanga
- P. h. nictitans
- P. h. pallasii
- P. h. pallens
- P. h. parvus
- P. h. philippinensis
- P. h. pugnax
- P. h. pulcher
- P. h. sacer
- P. h. scindiae
- P. h. senex
- P. h. setosus
- P. h. simplex
- P. h. sumbanus
- P. h. vellerosus
Zdjęcia – galeria
W galerii publikujemy zdjęcia, grafiki i mapy związane z danym gatunkiem. Klikając na dowolną ikonkę podglądu grafik na końcu galerii, możesz zobaczyć prezentowane tu materiały w trybie prezentacji multimedialnej.
© kajornyot – stock.adobe.com
Kliknijk na dowolną miniaturę grafiki aby zobaczyć materiały w trybie prezentacji multimedialnej.
Występowanie i środowisko
Gatunek ten występuje w Azji (Indie, Cejlon, Chiny, Półwysep Indochiński, Filipiny, Archipelag Sundajski). Preferuje lasy. Większość czasu spędza na drzewach. Nie stroni od siedlisk ludzi.
Tryb życia i zachowanie
To zwierzę o nocnej aktywności.
Morfologia i anatomia
Długość ciała wynosi 60 cm, ogona - 60 cm. Gruczoły zapachowe wydzielają cuchnącą substancję.
Pożywienie
Poluje na drobne kręgowce. Zjada też owoce, nasiona.
Rozmnażanie
Samica rodzi 2-4 młode.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Synonimy
W literaturze można spotkać następujące synonimy dla określenia nazwy tego gatunku:
- Viverra hermaphrodita Pallas, 1777
- Paradoxurus lignicolor Miller, 1903
- Paradoxurus musangus (Raffles, 1821)
- Paradoxurus philippinensis Jourdan, 1837
Pokrewne gatunki ssaków
- Binturong orientalny (Arctictis binturong)
- Cyweta afrykańska (Civettictis civetta)
- Łaskunek trójpręgi (Arctogalidia trivirgata)
- Żeneta angolska (Genetta angolensis)
- Paguma chińska (Paguma larvata)
- Wiwera indyjska (Viverra zibetha)
- Wiwera malajska (Viverra tangalunga)
- Żeneta tygrysia (Genetta tigrina)
- Żeneta zwyczajna (Genetta genetta)
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
© medianauka.pl, 2019-11-06, GAT-3978