Hipopotamek karłowaty
Hipopotamek karłowaty (Choeropsis liberiensis), dawniej hipopotam karłowaty, to zagrożony wyginięciem na skutek polowań i degradacji naturalnych środowisk ssak z rodziny hipopotamów, zamieszkujący torfowiska i bagna nadrzeczne Afryki Zachodniej. To bardzo rzadkie zwierzę.
Występowanie i środowisko
Obszar występowania hipopotamka karłowatego to Afryka Zachodnia. Zasiedla lasy równikowe nad brzegami zbiorników, torfowiska, nadrzeczne bagna. Żyje samotnie. W chwili zagrożenia ucieka do gęstwiny lasów pierwotnych. Bardzo rzadko pływa w głębokiej wodzie. Otwiera szeroko pysk dla zaimponowania lub w celu ostrzegawczym.
Tryb życia i zachowanie
Jest aktywny o zmierzchu i nocą. Żeruje między godziną 18 a 24. W dzień odpoczywa leżąc w cieniu w poszyciu leśnym w błotnistych miejscach. Jest samotnikiem.
Morfologia i anatomia
Dorasta do 157 cm długości ciała i osiąga do 275 kg masy ciała. Wysokość w kłębie wynosi do od 75 cm do 1 m.
Pożywienie
Ten mały hipopotam zjada rośliny wodne, trawę, paprocie, liście, gałęzie, zioła, opadłe z drzew owoce.
Rozmnażanie
Ciąża trwa 184-204 dni. Samica rodzi zwykle jedno młode o masie ciała 4,5-6,2 kg. Niedługo po urodzeniu młode jest w pełni sprawne i podąża za matką. Samica karmi młode przez 6-8 miesięcy. Dojrzałość płciową osiąga po 4-5 latach życia.
Ochrona i zagrożenia EN
Gatunek ten jest zagrożony wyginięciem - przypisuje się mu bardzo wysokie ryzyko wymarcia w stanie dzikim w niedalekiej przyszłości. Ma status EN w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Szczególnie zagrożony jest podgatunek H. l. heslopi, który żyje w delcie Nigru. Oszacowanie liczebności tych hipopotamów jest niezwykle trudnym zadaniem.
Ciekawostki
Gdy skóra hipopotama karłowatego jest wystawiona na słońce, wydziela tłustą substancję, która chroni go przed przegrzaniem.
Podgatunki
Wyróżniamy następujące podgatunki:
- Choeropsis l. heslopi - hipopotamek nigeryjski, (Corbet, 1969)
- Choeropsis l. liberiensis - hipopotamek karłowaty, (Morton, 1849)
Synonimy
W literaturze można spotkać następujące synonimy dla określenia nazwy tego gatunku:
- Hexaprotodon liberiensis (Morton, 1849)
Pokrewne gatunki ssaków
Ile śpią ssaki?
Najmniejszy ssak
Największy ssak
Jak dużo jedzą zwierzęta?
Ssaki Polski — quizBibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- Praca zbiorowa – Encyklopedia zwierząt Ssaki, ISBN 83-85-85152-05-9, Elipsa 1991
- Wacław Jaroniewski – Jadowite węże świata, ISBN 83-02-00977-6, WSiP 1984
- Alfred Brehm – Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963
- Jiří Gaisler, Jan Zejda – Ssaki świata, ISBN 83-7079-773-3, MUZA SA 1995
© medianauka.pl, 2011-10-09, GAT-70
Data aktualizacji artykułu: 2022-07-11