Koziorożec alpejski
Koziorożec alpejski (Capra ibex) to gatunek ssaka z rodziny krętorogich. Latem futro brązowawe z rudym odcieniem. W zimie futro nieco żółknie i szarzeje. U samców rogi są wygięte, szablaste, o długości nawet jednego metra. Samice również mają rogi, ale ich długość nie przekracza 25-30 cm i są proste.
Zdjęcia - galeria
Kliknij w obrazek, aby go powiększyć lub wyświetlić galerię, pokaz slajdów i dodatkowe opisy zdjęć.

© ondrejprosicky - stock.adobe.com
⤢ POWIĘKSZWystępowanie i środowisko
To gatunek endemiczny dla Alp w Europie. Można go spotkać wysoko w górach na stromych zboczach od 2300 do 3800 m n.p.m.
Tryb życia i zachowanie
Koziorożce tworzą stada jednopłciowe (samice wędrują z młodymi, samce osobno). Łączą się jedynie podczas godów. Dzień lubi spędzać w jaskiniach, a żerować rano i wieczorem. Co ciekawe, zimą koziorożec nie schodzi poniżej górnej granicy lasu. Pokarm wygrzebuje spod śniegu.
Po skałach porusza się niezwykle zręcznie.
Morfologia i anatomia
Długość ciała wynosi 140-170 cm, długość ogona około 12 cm, a ciężar ciała 50-100 kg. Kozy są dużo lżejsze i mniejsze od capów. Wysokość w kłębie wynosi 70-100 cm. Rogi samców osiągają 100 cm długości i ciężar nawet 15 kg.
Pożywienie
Zjada roślinność alpejską.
Rozmnażanie
Okres godowy przypada na okres od połowy grudnia do stycznia. Samce walczą o samice. Samica po ciąży trwające 5,5 miesiąca rodzi zwykle jedno, rzadziej dwa młode od połowy czerwca do lipca. Te już na drugi dzień towarzyszą matce na stromych zboczach.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Ciekawostki
W jeszcze niedalekiej przeszłości różne prymitywne wierzenia w magiczne i lecznicze własności różnych części ciała koziorożca alpejskiego doprowadziły niemalże do jego całkowitego wytępienia.
Pokrewne gatunki ssaków
Jak dużo jedzą zwierzęta?

Czy tylko człowiek bywa obżartuchem? Czy w świecie zwierząt również można znaleźć łakomczuchów? Ile pokarmu zjadają różne zwierzęta?
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN - Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz - Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- Josef Reichholf - Leksykon przyrodniczy. Ssaki, ISBN 83-7129-877-3, Świat Ksiązki 1996
- Praca zbiorowa - Wielka Encyklopedia Przyrody. Ssaki, ISBN 83-7079-784-9, MUZA SA 1997
- Alfred Brehm - Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska - Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
- pod red. Kazimierza Kowalskiego - Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Klaus Richarz - Zwierzęta w ogrodzie zoologicznym, ISBN 978-83-7175-788-4, Delta
© medianauka.pl, 2022-06-23, GAT-624218