Stekowce

Stekowce (Monotremata) to rząd ssaków, który liczy dziś 5 gatunków w 2 rodzinach i 3 rodzajach. W Polsce nie żyją gatunki z tego rzędu ssaków. Jest to najbardziej prymitywny rząd ssaków. Stekowce stanowią odrębną linię rozwojową, która oddzieliła się od gadów w mezozoiku. Żyją już co najmniej od 15 milionów lat.

Atlas

Wykaz wszystkich opublikowanych artykułów tematycznych, opisujących rodziny z wybranego rzędu. Ciemniejsze kafelki oznaczają ważniejsze, bardziej znane rodziny.

Filtry

Użyj poszczególnych filtrów, aby ustalić odpowiednią kolejność wyświetlania rodzin.

Dziobakowate
Ornithorhynchidae

Liczba gatunków: 1
Liczba gatunków w Polsce: nie występują

Kolczatkowate
Tachyglossidae

Liczba gatunków: 4
Liczba gatunków w Polsce: nie występują

Występowanie i środowisko

Występowanie stekowców ogranicza się do Australii, Nowej Gwinei oraz Tasmanii.

Tryb życia i zachowanie

Prowadzą dość skryty tryb życia. Kolczatki są aktywne w nocy.

Morfologia i anatomia

Kolczatki i dziobaki różnią się znacznie od siebie pod względem wyglądu. W budowie wewnętrznej jednak mają wiele wspólnych cech. Stekowce mają stek, czyli wspólne ujście przewodu pokarmowego i moczowo-płciowego. Są pokryte sierścią. Mają wiele cech gadów w budowie szkieletu.

W szkielecie występuje kość krucza. W budowie ucha wewnętrznego znajdują się trzy kostki słuchowe. Żuchwa jest złożona z jednej kości. Stekowce są stałocieplne. Temperatura ich ciała wynosi 31-32 °C.

Rozmnażanie

Stekowce składają jaja, kolczatki do wylęgarki, dziobaki do gniazda. Samice karmią młode mlekiem. Młode stekowców mają w górnej szczęce tak zwany ząb jajowy, który służy do przebijania skorupki jaja. Okres inkubacji trwa około 10 dni.

Pożywienie

Zjadają pokarm zwierzęcy o małych rozmiarach.

Ochrona i zagrożenia

Zagrożona wyginięciem jest prakolczatka.

Jeżeli chcesz się więcej dowiedzieć o statusach zagrożenia wymarciem i zapoznać się z opisami poszczególnych statusów, kliknij tutaj.

Ciekawostki

Gdy w 1798 roku po raz pierwszy wysłano okaz dziobaka do Anglii, to uznano go za falsyfikat spreparowany z głowy kaczki i jakiegoś ssaka.

Dziobak jest jednym z nielicznych ssaków jadowitych.

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

• IUCN - Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
• Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz - Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
• pod red. Kazimierza Kowalskiego - Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
• Praca zbiorowa - Wielka Encyklopedia Przyrody. Ssaki, ISBN 83-7079-784-9, MUZA SA 1997
• Praca zbiorowa - Encyklopedia zwierząt Ssaki, ISBN 83-85-85152-05-9, Elipsa 1991
• Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska - Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
• Alfred Brehm - Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963

© medianauka.pl, 2014-01-07, RZAD-37
Data aktualizacji artykułu: 2022-06-25