Dydelf północny, opos
Dydelf północny, opos, oposum (Didelphis marsupialis) to ssak z rodziny dydelfowatych. Futro ma barwę zmienną od szarej przez rudą po białą. Futerko złożone z włosów długich, szczeciniastych i krótszych - wełnistych. Zwykle wzdłuż głowy biegną trzy ciemniejsze pasy.
Zdjęcia – galeria
Kliknij obrazek, aby go powiększyć lub wyświetlić galerię, pokaz slajdów i dodatkowe opisy zdjęć.

© 8899 - Fotolia.com
⤢ POWIĘKSZWystępowanie i środowisko
Ameryka Południowa, Ameryka Środkowa, Ameryka Północna. Zamieszkuje środowisko leśne.
Tryb życia i zachowanie
Opos jest aktywnym w nocy samotnikiem. Buduje gniazda z liści, traw, patyków. Na północy obszaru występowania jest w zimie nieaktywny nawet przez kilka dni.
Pożywienie
Oposy są wszystkożerne.
Rozmnażanie
Samica ma torbę, w której rozwijają się młode. Rodzi się w jednym miocie 8-18 młodych. Ciąża trwa 12-13 dni, po której młode w torbie matki przyczepiają się do sutek i dalej się rozwijają przez 60-70 dni. Po wyjściu z torby przez miesiąc wędrują z matką przyczepione do jej futra.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Nie jest to gatunek zagrożony wymarciem.
Ciekawostki
Opos jest jedynym torbaczem, który żyje w Ameryce Północnej.
Pokrewne gatunki ssaków
Ile śpią ssaki?

Ssaki potrafią przesypiać w głębokim śnie naprawdę długi okres czasu. Jakie ssaki śpią najdłużej, a które nie potrzebują zbyt wiele snu?
Najmniejszy ssak

Jakie ssaki osiągają najmniejsze rozmiary na świecie, a jakie w Polsce? Gdzie można je spotkać?
Największy ssak

Który z saków jest największy na świecie, a który w Polsce? Czy w historii żyły większe ssaki niż obecnie? Czy są to ssaki wodne czy lądowe?
Jak dużo jedzą zwierzęta?

Czy tylko człowiek bywa obżartuchem? Czy w świecie zwierząt również można znaleźć łakomczuchów? Ile pokarmu zjadają różne zwierzęta?
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Hanna i Antoni Gucwińscy – Zoologia Tom I Ssaki Część I Leksykon popularnonaukowy., ISBN 83-88988-01-8, Albatros 2003
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
© medianauka.pl, 2013-01-01, GAT-235