Kalong, pies latający
Kalong, pies latający (Pteropus vampyrus) to gatunek dużego nietoperza z rodziny rudawkowatych. Jest największym nietoperzem świata. Z wierzchu jest brązowo-czarny, spód jest ciemnorudy, głowa i szyja są rdzawe. Błona lotna ma ciemną, brunatną barwę. Nietoperz ten nie ma ogona i błony ogonowej. Pysk jest wydłużony.
Zdjęcia - galeria
Kliknij w obrazek, aby go powiększyć lub wyświetlić galerię, pokaz slajdów i dodatkowe opisy zdjęć.
© f8grapher - Fotolia.com
⤢ POWIĘKSZWystępowanie i środowisko
Nietoperz ten występuje w południowo-wschodniej części Azji oraz na Archipelagu Sundajskim.
Tryb życia i zachowanie
Jak większość nietoperzy, ssak ten jest aktywny w nocy. W dzień kalong odpoczywa na drzewach, zwisając głową w dół. Przebywa w dużych koloniach. W poszukiwaniu pokarmu wędruje, pokonując odległość nawet kilkudziesięciu kilometrów.
Morfologia i anatomia
Osiąga rozmiary do 40 cm długości głowy i tułowia, a rozpiętość skrzydeł wynosi nawet 170 cm.
Pożywienie
Pies latający odżywia się owocami, przez co czyni spore szkody w uprawach.
Ochrona i zagrożenia NT
Gatunek ten bliski zagrożenia wymarciem. Ma status NT w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Ciekawostki
Kalong, czyli pies latający to jeden z największych nietoperzy na świecie.
Nietoperz ten bardzo łatwo się oswaja.
Mięso tego nietoperza jest jadalne.
Odchody tego nietoperza (guano) służy jako nawóz.
Okupowane przez psy latające drzewo zupełnie traci liście.
Pokrewne gatunki ssaków
Czy tylko nietoperze używają echolokacji?
Echolokacja jest to zdolność do określania położenia obiektów w przestrzeni na podstawie echa akustycznego. Czy tylko nietoperze widzą w ciemności w ten sposób?
Jak dużo jedzą zwierzęta?
Czy tylko człowiek bywa obżartuchem? Czy w świecie zwierząt również można znaleźć łakomczuchów? Ile pokarmu zjadają różne zwierzęta?
© medianauka.pl, 2018-05-02, GAT-3813
Data aktualizacji artykułu: 2022-01-31
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN - Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska - Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
- Hanna i Antoni Gucwińscy - Zoologia Tom I Ssaki Część I Leksykon popularnonaukowy., ISBN 83-88988-01-8, Albatros 2003
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz - Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
