Zgniotek cynobrowy

Zgniotek cynobrowy (Cucujus cinnaberinus) to bardzo rzadko spotykany w Polsce chrząszcz z rodziny zgniotkowatych o pięknym, czerwonym ubarwieniu ciała z czarnymi odnóżami i żuwaczkami. Jest podobny do zgniotka szkarłatnego, jednak zgniotek cynobrowy ma całe czarne żuwaczki, zimniejszy odcień czerwieni i nieco inną budowę przedplecza. Pokrywy skrzydłowe są płaskie, całe ciało spłaszczone grzbietowo-brzusznie. Głowa ma trójkątny kształt, mniejsze przedplecze ma owalny kształt. Czułki są paciorkowate.

Nazwa gatunku

Zgniotek cynobrowy

Nazwa łacińska

Cucujus cinnaberinus

Synonimy

Cucujus depressus Fabricius, 1775
Cucujus geniculatus Reitter, 1893
Cucujus sanguinolentus (Linnaeus, 1767)

Nazwy obce

niemiecka: Scharlachrote Plattkäfer, kurz Scharlachkäfer
czeska: Lesák rumělkový

Pierwsze opisanie gatunku

(Scopoli, 1763)

Obszar występowania

Europa - tak; Polska - tak;
Azja - nie;
Afryka - nie;
Ameryka Północna - nie;
Ameryka Południowa - nie;
Australia - nie;
Antarktyda - nie;

Wielkość

Długość: 18 mm

Systematyka

Domena: Eukarionty (Eukaryota)
Królestwo: Zwierzęta (Animalia)
Typ: Stawonogi (Arthropoda)
Gromada: Owady (Insecta)
Rząd: Chrząszcze (Coleoptera)
Rodzina: Zgniotkowate (Cucujidae)

Występowanie i środowisko

To rzadki w Polsce chrząszcz. Można go spotkać głęboko w puszczy, w martwym drewnie, najczęściej pod korą drzew takich jak osika, dąb, buk, wierzba, jesion i wiąz.

Tryb życia i zachowanie

Zimuje postać larwalna przez dwie kolejne zimy.

Morfologia i anatomia

Długość ciała - 18 mm.

Pożywienie

Zgniotek cynobrowy żywi się martwą materią organiczną - zjada łyko, porażone przez grzyby, które umożliwiają trawienie celulozy. Zdarza się, że atakuje kózkowate i korniki.

Rozmnażanie

Samica wiosną składa jaja w zagłębienia kory. Rozwój trwa nawet 3 lata.

Ochrona i zagrożenia

Gatunek ten bliski zagrożenia wymarciem. Ma status NT w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Owad ten znajduje się w Polsce pod ochroną.

Ciekawostki

Brak danych.

Zdjęcia - galeria