Humbak, długopłetwiec

Humbak, długopłetwiec (Megaptera novaeangliae) to przedstawiciel wielorybów fałdowców o zmiennym ubarwieniu. Najczęściej wierzch ciała jest czarny, spód biały. Samce są mniejsze od samic. Ciało pokryte jest guzowatymi naroślami. Jest to też siedlisko skorupiaków i pasożytów. Na brzuchu występują bruzdy. Ma bardzo długie płetwy piersiowe. Fiszbin jest koloru czarnego. Płaty fiszbinu służą do odcedzania pokarmu z wody. W XX w. 50% odławianych wielorybów stanowiły humbaki. Dziś jest zwierzęciem chronionym.

Występowanie i środowisko

Akweny przybrzeżne wszystkich oceanów. Najliczniej występuje w wodach umiarkowanych i chłodnych. Spotkać go można we wszystkich zatokach i dużych cieśninach.

Tryb życia i zachowanie

Pływa powoli. Przed nurkowaniem wychyla ogon nad powierzchnię wody. Odbywa regularne wędrówki od okolic podbiegunowych do wód strefy umiarkowanej.

Pożywienie

Skorupiaki i mięczaki planktonowe i małe ryby. W czasie żerowania wyskakuje z wody.

Rozmnażanie

Ciąża trwa 11-12 miesięcy. Samica rodzi co 2-3 lata w okresie od lipca do września. Młode po urodzeniu ma 4 m długości. Samica karmi młode przez 5 miesięcy.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Zagrożone wyginięciem są populacje z Morza Arabskiego i Oceanii.

Ciekawostki

W XVII wieku długopłetwiec został złowiony w Bałtyku. Dzięki temu został po raz pierwszy opisany.

W XX wieku humbak stanowił połowę wszystkich odławianych wielorybów na świecie. Dziś mocno przetrzebiony.

Pytania

Czy wieloryb to ssak?

Tak. wieloryby są ssakami. Należą do największych ssaków świata. Wszystkie żyją w środowisku wodnym.

Zdjęcia - galeria

Pokrewne gatunki ssaków

Finwal
Balaenoptera physalus

Płetwal błękitny
Balaenoptera musculus

Płetwal karłowaty
Balaenoptera acutorostrata

Sejwal
Balaenoptera borealis

Wieloryby fałdowce
Zobacz inne gatunki
z tej rodziny.

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

IUCN - Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 IUCN
pod red. Kazimierza Kowalskiego - Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska - Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz - Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015