
Finwal
Finwal (Balaenoptera physalus) to gatunek ssaka z rodziny wielorybów fałdowców. To po płetwalu błękitnym drugie co do wielkości zwierzę na Ziemi. Ma smukły i opływowy kształt ciała. Ma wysoką, zakrzywioną do tyłu płetwę grzbietową. Ma czarne lub ciemnobrązowe ciało i biały brzuch. Żuchwa jest z lewej szara, a z prawej strony biała.
Występowanie i środowisko PL
Gatunek ten zasiedla wody oceaniczne całego niemalże świata. Zdarza się, że finwale wpływają do Bałtyku. Obserwacje tego gatunku zanotowano w Zatoce Gdańskiej, koło Dziwnowa, w Zatoce Puckiej. Ostatnia obserwacja miała miejsce w 2007 roku.
Tryb życia i zachowanie
Finwale wędrują latem w kierunku biegunów w poszukiwaniu pokarmu, natomiast latem w kierunku równika - na rozród. Są też populacje osiadłe. To ssaki żyjące zwykle samotnie. Rzadko łączą się w stada do 10 osobników. Zwierzęta te dożywają aż 94 lat.
Morfologia i anatomia
Finwal osiąga 22-27 m długości ciała. Ciężar wynosi 80-129 ton. W otworze gębowym znajduje się około tysiąca płytek fiszbinowych. Płetwy brzuszne zwężają się w kierunku ich koców. Głowa ma kształt litery "V", a u płetwala błękitnego przypomina kształt litery "U".
Pożywienie
Finwal odżywia się zooplanktonem (kryl, lasonogi, widłonogi), a także drobnymi zwierzętami pelagicznymi. Podczas pływania z prędkością kilku-kilkunastu km/h otwiera otwór gębowy, zamyka ją odfiltrowując ją przez aparat fiszbinowy.
Rozmnażanie
Co 2-3 lata po ciąży trwającej 11-12 miesięcy samica rodzi w grudniu-lutym zwykle jedno młode. Cielę ssie mleko matki przez 6-7 miesięcy.
Ochrona i zagrożenia VU
Gatunek ten jest narażony na wymarcie. Ma status VU w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Ciekawostki
Za jednym razem finwal potrafi odfiltrować 70 m3 wody!
Finwal potrafi płynąć z prędkością 40 km/h.
Zdjęcia - galeria
© medianauka.pl, 2018-12-26, GAT-4048 OpisKalendarz przyrody
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 ● ● Rodzą się finwale.
Pokrewne gatunki ssaków
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN - Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 IUCN
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska - Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
- pod red. Kazimierza Kowalskiego - Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975