Mangusta białoogonowa
Mangusta białoogonowa, ichneumonka białoogonowa (Ichneumia albicauda) to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łaszowatych. Ubarwienie szarawe, szarożółte. Kończyny ciemne. Długi i puszysty ogon jest białawy, skąd wywodzi się nazwa gatunkowa tego drapieżnika.
Wyróżniamy 7 podgatunków:
- I. a. albicauda (G. Cuvier, 1829)
- I. a. dialeucos (Hollister, 1916)
- I. a. grandis (Thomas, 1890)
- I. a. haagneri Roberts, 1924
- I. a. ibeanus (Thomas, 1904)
- I. a. loandae (Thomas, 1904)
- I. a. loempo (Temminck, 1853)
Występowanie i środowisko
Gatunek ten występuje w Afryce od Egiptu po południowe krańce kontynentu, a także na Półwyspie arabskim. Preferuje skraje lasów, zarośla.
Tryb życia i zachowanie
Jest samotnikiem. Prowadzi nocny tryb życia. Schronienie znajduje w norach, w skalnych szczelinach, pod korzeniami drzew. Zagrożona wystrzeliwuje z gruczołów zapachowych cuchnącą substancję.
Morfologia i anatomia
Długość ciała wynosi 47-69 cm, dodatkowo ogon mierzy 35-46 cm. Ciężar ciała wynosi od 1,8 do 4,5 k g.
Pożywienie
Poluje na małe ssaki, ptaki, gady. Zjada też owady, jaja.
Rozmnażanie
Samica rodzi zwykle parę młodych.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Zdjęcia - galeria
© medianauka.pl, 2019-12-29, GAT-3982
Pokrewne gatunki ssaków
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN - Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 IUCN
- pod red. Kazimierza Kowalskiego - Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz - Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015