Orangutan, orang, orangutan borneański
© Eric Gevaert - Fotolia.com
Orangutan, orang, orangutan borneański (Pongo pygmaeus) to ssak z rodziny małp człekokształtnych. Ciało pokryte szorstkim, długim, rudym włosiem. Skóra ma kolor czarny lub niebieskawy. Skóra twarzy nie jest owłosiona. U samców występuje pomarańczowa broda. Stare samce mają też tak zwane talerze policzkowe. Ramiona ma wydłużone.
Występowanie i środowisko
Wilgotne lasy tropikalne na Sumatrze i Borneo.
Tryb życia i zachowanie
Prowadzi nadrzewny tryb życia. Aktywny w dzień. Żyje w grupach rodzinnych po 2-4 osobniki. Porusza się po drzewach brachiacją. Zachowuje się bardzo cicho. Śpi 12 godzin. Każdego dnia buduje na noc z gałęzi platformę wysoko nad ziemią (do 24 metrów). Gdy pada, okrywa ciało dużymi liśćmi. Jest bardzo spokojny, rzadko się odzywa. Zaniepokojony może być niebezpieczny nawet dla człowieka. Orangutany nie łączą się w duże grupy.
Pożywienie
Zjada owoce, liście, jaja, korę, owady.
Rozmnażanie
Ciąża trwa 255-275 dni. Samica rodzi jedno młode, którym się opiekuje 5-7 lat. W tym czasie nie zachodzi w ciążę ponownie. Dojrzałość płciową młode orangutany osiągają w wieku 10-12 lat. Jedna samica w ciągu swojego życia może mieć zaledwie 2-3 młode.
Ochrona i zagrożenia CR
Gatunek ten jest krytycznie zagrożony wymarciem. Ma status CR w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Podstawowym zagrożeniem jest degradacja środowiska.
Ciekawostki
Jest na drugim miejscu po gorylu co do wielkości małp.
Jest obiektem polowań przez człowieka celem odsprzedaży do ogrodów zoologicznych. Człowiek zabija matkę, by pojmać młode osobniki.
Słowo "orangutan" wywodzi się z języka malajskiego i oznacza człowieka lasu lub dzikiego człowieka.
Pierwsi badacze byli przeświadczeni, że mają do czynienia z prymitywnym człowiekiem.
Jest to największy ssak nadrzewny.
Orangutany są to najbardziej zagrożone małpy człekokształtne.
Podgatunki:
P. p. morio (Owen, 1837)
P. p. pygmaeus (Linnaeus, 1760)
P. p. wurmbii (Tiedemann, 1808)
Pokrewne gatunki ssaków
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Hanna i Antoni Gucwińscy – Zoologia Tom I Ssaki Część I Leksykon popularnonaukowy., ISBN 83-88988-01-8, Albatros 2003
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska – Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
© medianauka.pl, 2013-01-05, GAT-278