Stynka
(Osmerus eperlanus)

Stynka (Osmerus eperlanus) to gatunek ryby z rodziny stynkowatych o wrzecionowatym, spłaszczonym bocznie ciele, pokrytym dużymi, bezbarwnymi łuskami. Grzbiet jest ciemniejszy. Wzdłuż boków biegnie niebieskawy pas. Tworzy wiele form geograficznych i ekologicznych.

Nazwa gatunku

Stynka (Osmerus eperlanus)

Nazwy obce

angielska: European smelt
niemiecka: Stint
czeska: Koruška evropská
francuska: éperlan d'Europe
hiszpańska: Eperlano europeo

Pierwsze opisanie gatunku

(Linnaeus, 1758)

Obszar występowania

Europa - tak; Polska - tak;
Azja - nie;
Afryka - nie;
Ameryka Północna - nie;
Ameryka Południowa - nie;
Ameryka Środkowa - nie;
Australia - nie;
Antarktyda - nie;

Wielkość

Długość: 30 mm
Ciężar: do 250 g

Systematyka

Domena: Eukarionty (Eukaryota)
Królestwo: Zwierzęta (Animalia)
Typ: Strunowce (Chordata)
Gromada: Ryby kostnoszkieletowe (Osteichtyes)
Rząd: Łososiokształtne (Salmoniformes)
Rodzina: Stynki, stynkowate (Osmeridae)

Występowanie i środowisko

Występuje w zlewisku Morza Bałtyckiego i Północnego. Jest to ryba morska, ale na tarło wchodzi do rzek. Są też formy słodkowodne, żyjące w jeziorach.

Tryb życia i zachowanie

Stynka żyje zwykle 2-3 lata, najdłużej 8 lat. Prowadzi stadny tryb życia. To gatunek pelagiczny.

Morfologia i anatomia

Dorasta do długości 30 cm i 250 g wagi ciała. Szczęka dolna jest wysunięta przed górną. W pysku znajdują się ostre zęby.

Pożywienie

Narybek odżywia się planktonem. Osobniki dorosłe są drapieżnikami. Przejawiają kanibalizm.

Rozmnażanie

Tarło odbywa w rzekach w czasie zależnym od temperatury wody, od lutego do maja. Na tarło wybiera płycizny z kamienistym dnem. Trze się w nocy. Ikra uwalniana jest do wodnej toni.

Ochrona i zagrożenia

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Odgrywa duża rolę w przemyśle konserwowym. Nie jest chroniona w Polsce.