Delfin zwyczajny, delfin pospolity
Delfin zwyczajny, delfin pospolity, delfin krótkopyski (Delphinus delphis) to najczęściej występujący w przyrodzie delfin. Przednia część pyska jest wyciągnięta w dziób. Na grzbiecie charakterystyczna płetwa w kształcie trójkąta z wierzchołkiem skierowanym ku tyłowi ciała. 40-50 stożkowatych zębów układają się w jeden szereg. Cechą charakterystyczną delfina zwyczajnego jest czarny lub brunatny grzbiet, spód biały, po bokach szare i nieregularne pręgi. Od oka do dzioba biegnie czarna pręga. Często występuje w oceanariach.
Zdjęcia - galeria
Kliknij w obrazek, aby go powiększyć lub wyświetlić galerię, pokaz slajdów i dodatkowe opisy zdjęć.
© Capinha - Fotolia.com
⤢ POWIĘKSZWystępowanie i środowisko PL
Zamieszkuje wszystkie oceany świata. Jest dość liczny w Morzu Śródziemnym i Czarnym. To rzadki gatunek delfina w naszym morzu. W Bałtyku obserwowano ten gatunek tylko kilka razy. Czasem pojedyncze osobniki wpływają do rzek.
Tryb życia i zachowanie
Żyje w małych stadach w rejonach chłodniejszych i liczących nawet kilka tysięcy w wodach tropikalnych. Chętnie towarzyszy statkom. Delfin ten dożywa średnio 25 lat (maksymalnie 35 lat).
Morfologia i anatomia
Waga delfina zwyczajnego wynosi do 75 kg przy długości ciała dochodzącej do 2 metrów.
Pożywienie
Ryby, głowonogi. Uwielbia sardele i ryby latające.
Rozmnażanie
Ruja przypada na sierpień i wrzesień. Ciąża trwa 9-10 miesięcy. Samica rodzi zwykle 1, czasem 2 młode w okresie od maja do lipca. Młode mają długość 50-60 cm. Stają się dojrzałe płciowo w 3 roku życia.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Podgatunek D. delphis ponticus jest narażony na wyginięcie. Delfin ten często ginie przy połowach tuńczyków przez ludzi.
© medianauka.pl, 2012-12-28, GAT-205
Pokrewne gatunki ssaków
Czy tylko nietoperze używają echolokacji?
Echolokacja jest to zdolność do określania położenia obiektów w przestrzeni na podstawie echa akustycznego. Czy tylko nietoperze widzą w ciemności w ten sposób?
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN - Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- pod red. Kazimierza Kowalskiego - Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska - Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz - Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
