Owca domowa

Owca domowa (Ovis aries) to zwierzę domowe z rodziny krętorogich, pochodzące od owcy dzikiej. Samica nosi nazwę maciorki, samiec nazywany jest baranem lub trykiem, młode nazywamy jagniętami.

Zdjęcia - galeria

Kliknij w obrazek, aby go powiększyć lub wyświetlić galerię, pokaz slajdów i dodatkowe opisy zdjęć.

⤢ POWIĘKSZ

Występowanie i środowisko PL

Dziś owce domowe spotkamy na całym świecie.

Tryb życia i zachowanie

Brak danych.

Morfologia i anatomia

Samiec jest większy od samicy i silniej zbudowany. Waga owcy wynosi od 20 kg do 150 kg.

Pożywienie

Owca zjada pokarm roślinny. Żywienie owiec w hodowli opiera się w Polsce głównie o pasze: świeżą zielonkę, siano, susze, kiszonki, sianokiszonki.

Rozmnażanie

Jagnięta uzyskują dojrzałość płciową po kilku miesiącach od urodzenia lub po roku.

Ochrona i zagrożenia NE

Gatunek ten nie został jeszcze przypisany do żadnej kategorii ryzyka według kryteriów IUCN. To zwierzę hodowlane. Mięso pozyskiwane z owiec to jagnięcina oraz uzyskiwana z dorosłych zwierząt baranina. Jest to jedno z najzdrowszych mięs. Poza tym owce hoduje się dla wełny. Z jednej owcy mamy 5–6 kilo wełny.

Ciekawostki

Uzyskano wiele ras owiec. Oto niektóre z nich:

merynosy - owce wełniste, mają delikatną budowę, cienką wełnę, wyhodowane na Półwyspie Pirenejskim,
owce krosbredowe,
owce merynosowe polskie pogrubione - jedne z najważniejszych w Polsce,
kenty - rasa angielska, wełnisto-mięsna,
rambouillety - rasa francuska,
beriszony - rasa francuska,
owce fryzyjskie - owce mleczno-wełniste, osiąga największą mleczność - około 500 l rocznie
owce romanowskie,
wrzosówki,
cakiele,
owce gisarskie - owce tłustopośladkowe, osiągają duże rozmiary, są hodowane w Azji,
karakuły - owce wyhodowane w VIII w. w Turkiestanie,
owce czterorogie.

Nazwa samicy owcy domowej to maciorka. Samcem owcy domowej jest baran lub tryk. Wykastrowany samiec owcy to tryk. Młode owcy to jagnię.

Podgatunki

Wyróżniamy następujące podgatunki:

Ovis a. arkal - urial kazachski, Eversmann, 1850
Ovis a. bocharensis - urial bucharski, Nasanoc, 1914
Ovis a. cucloceros - urial turkmeński, Hutton, 1842
Ovis a. gmelini - urial armeński, Blyth, 1841
Ovis a. isphahanica - muflon esfahański, Nasonov, 1910
Ovis a. laristanica - muflon laristański, Nasonov, 1909
Ovis a. musimon - muflon śródziemnomorski, (Pallas, 1811) - czasem uznawany za odrębny gatunek.
Ovis a. ophion - muflon cypryjski, Blyth, 1841 - czasem uznawany za odrębny gatunek.
Ovis a. orientalis - owca stepowa, Gmelin, 1774 - czasem uznawany za odrębny gatunek.
Ovis a. punjabiensis - urial pendżabski, Lydekker, 1913
Ovis a. vignei - urial hinduski, Blyth, 1841

Pokrewne gatunki ssaków

Muflon
Ovis musimon

Owca czteroroga
Ovis aries jakobs

Krętorogie, pustorożce, wołowate
Zobacz inne gatunki
z tej rodziny.

Największy ssak

Który z saków jest największy na świecie, a który w Polsce? Czy w historii żyły większe ssaki niż obecnie? Czy są to ssaki wodne czy lądowe?

Jak dużo jedzą zwierzęta?

Czy tylko człowiek bywa obżartuchem? Czy w świecie zwierząt również można znaleźć łakomczuchów? Ile pokarmu zjadają różne zwierzęta?

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz - Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
Alfred Brehm - Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963
pod red. Kazimierza Kowalskiego - Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975