Bieluń dziędzierzawa
Bieluń dziędzierzawa (Datura stramonium) to gatunek okazałej rośliny jednorocznej z rodziny psiankowatych, roślina trującej o leczniczych właściwościach.
Występowanie i środowisko
Bieluń dziędzierzawa pochodzi z Azji. Jest więc u nas gatunkiem obcego pochodzenia. Zasiedla tereny ruderalne, przydroża, nieużytki, czasem także pola. Preferuje gleby żyzne, wilgotne, przepuszczalne, o zasadowym odczynie. W Polsce to pospolita roślina, głównie na nizinach.
Kwitnie w okresie od czerwca do października.
Morfologia i anatomia
Osiąga wysokość 30-100 cm.
Łodyga jest naga, czasem owłosiona, zielona, wzniesiona, rozgałęziona widlasto.
Liście są zaostrzone, dość długie, brzegiem wrębne, o szerokości do 10 cm i długości do 20 cm.
Kwiaty są białe, na krótkich szypułkach, szczytowe lub osadzone w kątach liści. Kielich jest rurkowaty, lekko rozdęty. Korona jest lejkowata, rurka ma nawet 10 cm długości, rozszerza się na końcu, ma 5 zaostrzonych łatek. Jest 5 pręcików, słupek ma nitkowatą szyjkę. U odmian uprawnych kwiaty mogą być fioletowo nabiegłe.
Owoc pokryta kolcami torebka, o długości nawet 5 cm, zawierająca wiele nasion. Pęka na 4 części.
Nasiona mają nerkowaty kształt, są matowe i chropowate i dość duże.
Ochrona i zagrożenia
Brak danych.
Ciekawostki
Roślina ta znana jest także pod pospolitymi nazwami: cygańskie ziele, dendera, dędera, denderak, denderawa, durna rzepa, pinderyna.
To roślina silnie trująca o halucynogennych właściwościach. Szkodliwy jest nawet miód, który powstał na plantacjach bielunia dziędzierzawego!
Zbiory i zastosowanie
Surowcem zielarskim jest ziele oraz nasiona. Preparaty z nich są stosowane w chorobach oskrzeli, przy kolce jelitowej, nerkowej oraz żółciowej.
Zdjęcia - galeria
© medianauka.pl, 2018-08-25, GAT-14643
