Jenot azjatycki
Jenot azjatycki, jenot, kunops, junat (Nyctereutes procyonoides) to drapieżnik z rodziny psów, występujący również na terenie naszego kraju. To gatunek obcy w naszej faunie. Ma stosunkowo małą głowę, uszy, krótkie nogi. Ciało pokryte gęstym, puszystym futrem o kolorze szaro-brunatnym. Na grzbiecie czarna pręga. W okolicach oczu sierść jest czarna, po bokach głowy sierść jest dłuższa, tworząc bardzo charakterystyczne dla jenota baki. Jest cennym zwierzęciem futerkowym. W futrzarstwie znany jest także pod nazwą szopa usuryjskiego. Dymorfizm płciowy nie jest zaznaczony,
Zdjęcia – galeria
W galerii publikujemy zdjęcia, grafiki i mapy związane z danym gatunkiem. Klikając na dowolną ikonkę podglądu grafik na końcu galerii, możesz zobaczyć prezentowane tu materiały w trybie prezentacji multimedialnej.
© Xaver Klaußner - Fotolia.com
Kliknijk na dowolną miniaturę grafiki aby zobaczyć materiały w trybie prezentacji multimedialnej.
Występowanie i środowisko PL
Pierwotnym obszarem występowania jenota jest wschodnia Azja. Preferuje tereny leśne, często w okolicy zbiorników wodnych. Aklimatyzowany także w Europie. Rzadko spotykany na terenie całej Polski, najczęściej w lasach liściastych i mieszanych w pobliżu zbiorników wodnych. Pierwszy raz stwierdzony u nas w 1955 roku. Od tego czasu rozprzestrzenił się na teren całego kraju. Niełatwo go spotkać.
Tryb życia i zachowanie
Żyje samotnie lub w grupach rodzinnych do 6 osobników. Aktywny w nocy. W dzień kryje się jaskiniach, wyłomach skalnych, dziuplach i norach, najczęściej po lisie lub borsuku. W północnej części obszaru występowania zapada w sen zimowy. Biega dość wolno, ale może pokonywać dość spore odległości. W przypadku zagrożenia może udawać martwe zwierzę.
Morfologia i anatomia
Osiąga rozmiary 50-80 cm długości ciała, ogon jest krótki - ma od 13 do 20 cm długości. Wysokość w kłębie wynosi 37 cm. Waży zwykle od 4 do 7 kg. Przed zimą ciężar może wynosić nawet 10 kg.
Pożywienie
Co je jenot? Poluje na drobne gryzonie, ptaki, jaszczurki, żaby, ślimaki, owady, nie gardzi padliną, przyjmuje także pokarm roślinny (żołędzie, jagody, nasiona).
Rozmnażanie
Ciąża trwa 59-64 dni. Samica rodzi od 5 do 12 młodych. Dojrzałość płciową osiągają po 9-11 miesiącach. Młode karmi także samiec.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Jenot w Polsce jest gatunkiem obcym. To gatunek pierwotnie występujący w Mandżurii, Ussurii, w Chinach i Japonii. Do Polski trafił z terenów Ukrainy i Białorusi. Pierwszego osobnika zarejestrowano w 1955 roku w Puszczy Białowieskiej. Szybko rozprzestrzenił się na cały kraj poza Karpatami. W naszym kraju jenot jest zwierzęciem łownym.
Ciekawostki
Jest najmniejszym przedstawicielem rodziny psowatych w Polsce.
Jenot jak na zwierzę z rodziny psów jest wyjątkowe, gdyż zapada w sen zimowy.
Futro z jenota było wykorzystywane w Związku Radzieckim w kuśnierstwie.
Podgatunki
Wyróżniamy następujące podgatunki:
- Nyctereutes p. albus, (Beard, 1904)
- Nyctereutes p. koreensis, Mori, 1922
- Nyctereutes p. orestes, Thomas, 1923
- Nyctereutes p. procyonoides, (J. E. Gray, 1834)
- Nyctereutes p. ussuriensis, Matschie, 1907
Pytania
Jenot a szop - czym się różnią?
Szop pracz i jenot są do siebie podobne. Jenot ma bardziej puszyste i gęste futro, a w okolicy głowy dłuższe włosy. Ogon u szopa jest prążkowany, u jenota nie. Szop jest poza tym większy od jenota.
Czy jenot jest groźny dla człowieka?
Jenot nie jest niebezpieczny dla człowieka. Unika go. Może być jednak nosicielem chorób, dlatego nie należy zbliżać się do zwierzęcia.
Kalendarz przyrody
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | Opis |
| ● | ● | ● | Okres rui u jenotów. | |||||||||
| ● | ● | Na świat przychodzą młode jenoty. |
Pokrewne gatunki ssaków
- Lis rudy (Vulpes vulpes)
- Fenek pustynny (Vulpes zerda)
- Wilk szary (Canis lupus)
- Dingo australijski (Canis dingo)
- Pies domowy (Canis familiaris)
- Cyjon rudy (Cuon alpinus)
- Wilk rudy (Canis rufus)
- Nibylis andyjski (Lycalopex culpaeus)
- Nibylis pampasowy (Lycalopex gymnocercus)
- Nibylis argentyński (Lycalopex griseus)
- Kaberu etiopski (Canis simensis)
Powiązane quizy
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
- pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Praca zbiorowa – Ilustrowana encyklopedia ssaków Polski - atlas, ISBN 978-83-7705-871-8, P.H.W. FENIX 0
- Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska – Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988
- Alfred Brehm – Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963
- Praca zbiorowa – Ilustrowana encyklopedia ssaków Polski - atlas, ISBN 978-83-7705-871-8, P.H.W. FENIX 0
© medianauka.pl, 2013-01-02, GAT-241
Data aktualizacji artykułu: 2022-04-24