Dingo

Dingo (Canis lupus dingo) to ssak z rodziny psowatych. Jest zdziczałą formą psa domowego, który przybył do Australii wraz z osadnikami. Sierść jest krótka, ma piaskowy lub rudy kolor.

Nazwa gatunku

Dingo (Canis lupus dingo)

Nazwy obce

angielska: Dingo
niemiecka: Dingo
czeska: Dingo
francuska: Dingo
hiszpańska: Dingo

Pierwsze opisanie gatunku

Brak danych.

Obszar występowania

Europa - nie; Polska - nie;
Azja - nie;
Afryka - nie;
Ameryka Północna - nie;
Ameryka Południowa - nie;
Australia - tak;
Antarktyda - nie;
Dingo - mapa występowania na świecie

Wielkość

Długość: od 86 cm do 122 cm
Długość ogona: 36 cm
Ciężar: od 10 kg do 24 kg

Systematyka

Domena: Eukarionty (Eukaryota)
Królestwo: Zwierzęta (Animalia)
Typ: Strunowce (Chordata)
Gromada: Ssaki (Mammalia)
Rząd: Drapieżne (Carnivora)
Rodzina: Psowate (Canidae)

Występowanie i środowisko

Pies dingo zajmuje niemalże każe środowisko na lądzie w Australii.

Tryb życia i zachowanie

Jest bardzo agresywny. Żyje w stadach. Psy Dingo między sobą porozumiewają się za pomocą wycia i skomlenia. Bardzo rzadko szczekają. W rejonach o wysokiej temperaturze poluje nocą, w rejonach chłodniejszych także za dnia. Zwierzęta te tworzą stałe watahy. Są terytorialne.

Morfologia i anatomia

Dingo ma szpiczastą głowę i dość szeroki pysk. Dorasta do 122 cm długości ciała, z czego ogon ma długość do 36 cm. Wysokość w kłębie wynosi do 60 cm. Dingo waży 13-24 kg. Samce są większe i cięższe niż samice.

Pożywienie

Króliki, gryzonie i inne małe zwierzęta. Najczęstszą ofiarą dingo są kangury rude, walabie, pałanki kuzu oraz króliki.

Rozmnażanie

Samice dingo mają cieczkę dwukrotnie w ciągu roku. Jednakże tylko raz zachodzą w ciążę. W stadzie rozmnaża się jedynie para dominująca. Reszta pomaga wychowywać szczenięta.

Ochrona i zagrożenia

Gatunek ten nie został jeszcze przypisany do żadnej kategorii ryzyka według kryteriów IUCN.

Ciekawostki

Dingo jest zdziczałą formą psa domowego. Został prawdopodobnie zawleczony na kontynent australijski przez Azjatów około 3500 lat temu. To on jest prawdopodobną przyczyną wymarcia wilka workowatego.