Pachnica dębowa

Pachnica dębowa (Osmoderma eremita) to gatunek chrząszcza, u którego stwierdzono wydzielanie feromonów przez samce. Są ciemno ubarwione, pokrywy skrzydłowe z lekkim połyskiem. To największa krajowa kruszczyca.

© Henrik Larsson - Fotolia.com

Występowanie i środowisko

Owada tego można spotkać na korze dębów, zlizujące soki wypływające z drzewa. Spotyka się go także na innych drzewach liściastych, a niekiedy nawet iglastych.

Tryb życia i zachowanie

Okres aktywności osobników dorosłych trwa od czerwca do lipca.

Morfologia i anatomia

Pachnica dębowa osiąga 22 do 32(40) cm długości ciała. Larwy osiągają do 10 cm długości.

Pożywienie

Larwy odżywiają się nadpróchniałe drewno ścian dziupli.

Rozmnażanie

Rozwój odbywa się w dziuplach z odpowiednią ilością próchna na dnie. Dziupla musi być ogrzewana przez promienie słońca, więc owady te rozwijają się zwykle w miejscach, gdzie rosną drzewa samotnie. Rozwój larw trwa 3 lata. Przed przepoczwarzeniem larwa tworzy skorupkę z próchna i odchodów - tak zwany kokolit. Przepoczwarzenie odbywa się latem. Dorosłe osobniki rzadko opuszczają drzewo żywiciela.

Ochrona i zagrożenia

Gatunek ten bliski zagrożenia wymarciem. Ma status NT w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. W Polsce gatunek ten znajduje się pod ochroną.

Ciekawostki

To wyjątkowy owad. Samce wabią samice wydzielając specyficzny zapach feromonu. Zwykle to samice wydzielają feromony - tu jest inaczej. Zapach jest na tyle silny, że umożliwia wyszukanie chrząszcza w okolicy. Przypomina zapach piżma.

To największy przedstawiciel rodziny kruszczycowatych w Polsce.

W niektórych źródłach dla populacji środkowo-europejskiej zaczyna się używać nazwy łacińskiej Osmoderma barbinata.

Zdjęcia - galeria

© medianauka.pl, 2018-07-22, GAT-1362