Babirussa
Babirussa (Babyrousa babyrussa) to ssak z rodziny świniowatych. Ma jak na świniowate długie kończyny, masywny ryj uzbrojony w dwie pary kłów. U samców górne kły osiągają długość kilkudziesięciu centymetrów i przebijają kości szczękowe i skórę nieco niżej oczu. Kły zakrzywiają się ku tyłowi. Skóra naga, sfałdowana szczególnie na podgardlu oraz brzuchu.
Babyrousa babirousa (Jardine, 1836)
Babyrousa babirusa (Guillemard, 1889)
Babyrousa babirussa (Quoy & Gaimard, 1830)
Babyrousa frosti (Thomas, 1920)
Babyrousa indicus (Kerr, 1792)
Babyrousa orientalis (Brisson, 1762)
Babyrousa quadricornua Perry, 1811
niemiecka: Molukken-Hirscheber
francuska: Babiroussa
hiszpańska: Babirusa
Azja - tak;
Afryka - nie;
Ameryka Północna - nie;
Ameryka Południowa - nie;
Ameryka Środkowa - nie;
Australia - nie;
Antarktyda - nie;
Długość ogona: 32 cm
Ciężar: do 90 kg
B. celebensis
B. togeanensis
B. babyrussa
Królestwo: Zwierzęta (Animalia)
Typ: Strunowce (Chordata)
Gromada: Ssaki (Mammalia)
Rząd: Parzystokopytne (Artiodactyla)
Rodzina: Świniowate (Suidae)
Występowanie i środowisko
Północny Celebes, wyspy Togi, Buru, Sulu. Zamieszkuje wilgotne lasy i zarośla.
B. celebensis – północne Sulawesi
B. togeanensis – wyspy Togian
B. babyrussa – Buru i wyspy Sula
Tryb życia i zachowanie
Aktywny w nocy. Lubi przebywać w małych grupach. Samce ryją głęboko w ziemi. Jest to dość łagodne zwierzę.
Pożywienie
Zjada liście drzew i krzewów, korzenie, bulwy.
Rozmnażanie
Ciąża trwa 125-150 dni. Samica rodzi zwykle 2 młode, które nie są prążkowane.
Ochrona i zagrożenia
Gatunek ten jest narażony na wymarcie. Ma status VU w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Mięso babirussy jest smaczne. Lokalna ludność poluje na babirussę.
Ciekawostki
Brak danych.
Zdjęcia - galeria
© medianauka.pl, 2013-01-07, GAT-283