Gołąb skalny, gołąb domowy, gołąb miejski
(Columba livia)

Zarówno gołąb domowy jak i gołąb miejski są formą udomowioną gołębia skalnego. Udomowienie miało miejsce około 4000 lat p.n.e.

Nazwa gatunku

Gołąb skalny, gołąb domowy, gołąb miejski (Columba livia)

Synonimy

Formy:
gołąb domowy (Columba livia domestica),
gołąb miejski (Columba livia urbana)

Nazwy obce

angielska: Rock Dove, Common Pigeon, Rock Dove, Rock DoveI
niemiecka: Felsentaube
czeska: Holub skalní
francuska: Pigeon biset
hiszpańska: Paloma bravía

Pierwsze opisanie gatunku

Gmelin, 1789

Obszar występowania

Europa - tak; Polska - tak;
Azja - tak;
Afryka - tak;
Ameryka Północna - nie;
Ameryka Południowa - nie;
Ameryka Środkowa - nie;
Australia - tak;
Antarktyda - nie;
Gołąb skalny, gołąb domowy, gołąb miejski - mapa występowania na świecie

Gołąb skalny, gołąb domowy, gołąb miejski - mapa występowania na świecie

Legenda

Obszary całorocznego występowania

Obszary gniazdowania

Obszary zimowania

Wielkość

Długość: 33 cm
Ciężar: do 300 g

Maksymalna długość życia

3 lata.

Systematyka

Domena: Eukarionty (Eukaryota)
Królestwo: Zwierzęta (Animalia)
Typ: Strunowce (Chordata)
Gromada: Ptaki (Aves)
Rząd: Gołębiowate (Columbiformes)
Rodzina: Gołębie (Columbidae)

Głos

To gruchanie złożone z serii sylab "gru-u".

Występowanie i środowisko

Gołąb jest ptakiem kosmopolitycznym. Gołąb skalny żyje w południowej Europie, na północnych wybrzeżach Francji, na wybrzeżach Wysp Brytyjskich, w południowej i środkowej Azji, północnej Afryki.

Tryb życia i zachowanie

Gołębie prowadzą dzienny tryb życia. Wydają odgłos przypominający gruchanie. Bardzo dobrze latają.

Pożywienie

Gołębie zjadają nasiona, owoce, jagody, pączki, a także w mniejszym stopniu owady.

Rozmnażanie

Samica składa 2 jaja, które wysiaduje przez 16-19 dni. Pisklęta są gniazdownikami, przebywają w gnieździe 30 dni. Samica karmi młode mleczkiem ptasim.

Ochrona i zagrożenia

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.

Ciekawostki

Długotrwała hodowla doprowadziła do uzyskania ponad 300 ras. Oto niektóre z grup tych ras:

gołębie polne - najbardziej przypominające gołębia skalnego, zalicza się też do nich zdziczałe populacje miejskie, są szaroniebieskie z białym kuprem i dwoma ciemnymi paskami na skrzydłach;
brodawczaki - charakteryzują je rozwój brodawkowatej błony u nasady dzioba i wokół oczu; zaliczamy do nich następujące rasy: kariery, badgety, dragony, gołębie pocztowe;
garłacze - charakteryzuje je duże, napełniane powietrzem wole, szczególnie u samców; znane rasy to: garłacze angielskie, pomorskie, śląskie;
gołębie wysokolotne (latawce) - są to gołębie latające wysoko całymi stadami; nalezą do nich: srebrniaki - siwki polskie, sokoły gdańskie wysokolotne, bociany, barwnogłówki, sroczki małopolskie, orliki, gancle, szeki lwowskie, szeki lwowskie;
turkoty i barwiste - charakteryzuje je charakterystyczny, huczący głos podobny do bębnienia;
gołębie fryzowane - z tendencją do lokowatości piór i ich przerastania w wybranych miejscach; należą do nich: perukarze, sówki, blondynety, satynety;
pawiki - charakteryzuje je zwiększona liczba sterówek, nawet do 42;
kuraki - charakteryzują je długie nogi; przypominają kurę;
gołębie użytkowe - są dużych rozmiarów, hodowane w celach spożywczych; należą do nich: rysie polskie, sztrasery, białki polskie, homery olbrzymie, , olbrzymy polskie i rzymskie (rozpiętość skrzydeł nawet 1 m i ciężar 1 kg).