Płoć

Płoć, płotka (Rutilus rutilus) to niewielka ryba słodkowodna z rodziny karpiowatych, jedna z najczęściej spotykanych w naszych wodach słodkich, a także słonawych. Jest podobna do wzdręgi i jazia. Cechą charakterystyczną gatunku jest czerwona tęczówka oka. Ma bocznie spłaszczone, wrzecionowate ciało, dość wysokie, wygrzbiecone i krótkie. Grzbiet jest ciemny, nierzadko z odcieniem brązowym z zielonkawym lub niebieskawym połyskiem. Brzuch jest biały, boki ciała są srebrne. Łuska jest duża. Płotka ma dość mały, końcowy otwór gębowy. Zęby gardłowe są ustawione w jednym szeregu. Płetwy brzuszne i odbytowa są czerwonawe. W szacie godowej samce mają perłowe plamki na głowie oraz z przodu tułowia. Tworzy wiele podgatunków (część z nich wymieniono w tabeli).

Występowanie i środowisko

Płoć można spotkać w prawie wszystkich zbiornikach wody stojącej, a także rzekach, poza potokami górskimi. Występuje też w strefie przybrzeżnej Bałtyku. Ryba ta występuje niemal w całej Europie i w części obszaru Azji. Tarań, podgatunek płotki, zasiedla wody Morza Czarnego i Azowskiego. Wiosną na tarło wędruje do Donu, Kubania, Dniepru, Bohu, Dniestru i Dunaju. Inny ważny podgatunek płoci - wobła, żyje w Morzu Kaspijskim.

Tryb życia i zachowanie

Płotka żyje w stadach.

Pożywienie

Zjada pokarm roślinny oraz drobne bezkręgowce.

Rozmnażanie

Tarło odbywa się na płyciznach tylko jeden raz w roku w kwietniu, maju lub jeszcze w czerwcu. Samica może złożyć od 5 do 200 tysięcy ziarn ikry, która z łatwością przykleja się do zeszłorocznej roślinności. Rodzice nie przejawiają instynktu opiekuńczego nad potomstwem. Samce dojrzewają w 2-3 roku, a samice 3-4 roku życia.

Ochrona i zagrożenia

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Nie ma okresu ani wymiaru ochronnego dla tego gatunku. Największe znaczenie mają następujące podgatunki: tarań, wobła i płoć syberyjska.