Nocek duży

Nocek duży (Myotis myotis) to największy z naszych polskich nietoperzy. Ciało pokryte szarobrązowym futerkiem na grzbiecie i jasnym na stronie brzusznej. Nie ma płatka przy ostrodze. Ma duże uszy ze spiczastymi koziołkami. Ma charakterystyczne czerwonawe, nieowłosione policzki.

Zdjęcia - galeria

Kliknij w obrazek, aby go powiększyć lub wyświetlić galerię, pokaz slajdów i dodatkowe opisy zdjęć.

⤢ POWIĘKSZ

Występowanie i środowisko PL

Europa. Nie występuje w jej północnej części. Północna Afryka, Azja Mniejsza, Liban. Latem można go spotkać na strychach, rzadko w jaskiniach. Zimą zamieszkuje jaskinie i inne podziemia.

Tryb życia i zachowanie

Latem samice tworzą kolonie, które mogą liczyć nawet 1000 sztuk. Zimują pojedynczo lub w koloniach. Wszystkie nocki duże z południowej części Polski mające ponad rok na zimę odlatują do jaskiń po południowej stronie Karpat.

Lot nocka dużego jest powolny i nierówny. Z ukrycia wylatuje już po zmroku, jest więc trudny do zaobserwowania.

Pożywienie

Większe owady.

Rozmnażanie

Samice gromadzą się w kolonie rozrodcze. Rodzą młode w czerwcu. Młode stają się samodzielne po dwóch miesiącach od chwili narodzin.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Niegdyś był to bardzo liczny gatunek. Stosowanie środków chemicznych w rolnictwie przyczynia się do spadku jego liczebności.

Ciekawostki

To największy polski nietoperz. Jest jednocześnie największym nietoperzem w Europie. To jednocześnie jeden z najczęściej spotykanych nietoperzy w naszym kraju.

Kalendarz przyrody

1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Opis
					●							Rodzą się młode nocki duże w koloniach rozrodczych

Pokaż tylko bieżące wydarzenia

Pokrewne gatunki ssaków

Nocek Natterera
Myotis nattereri

Nocek orzęsiony
Myotis emarginatus

Nocek rudy
Myotis daubentonii

Nocek wąsatek
Myotis mystacinus

Mroczkowate
Zobacz inne gatunki
z tej rodziny.

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

IUCN - Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 IUCN
Hanna i Antoni Gucwińscy - Zoologia Tom I Ssaki Część I Leksykon popularnonaukowy., ISBN 83-88988-01-8, Albatros 2003
Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz - Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015