Otocjon
Otocjon (Otocyon megalotis) to ssak drapieżny z rodziny psowatych, podobny nieco do lisa. Ma wysokie kończyny i duże uszy. Ubarwienie żółtawe, żółtobrązowe z czarnymi obszarami na pysku, końcach nóg, ogona i uszu.
Występowanie i środowisko
Zamieszkuje pustynne obszary wschodniej i południowej części kontynentu afrykańskiego. Nierzadko widywany w pobliżu ludzkich osiedli.
Tryb życia i zachowanie
Prowadzi na ogół nocny tryb życia. Można go też obserwować za dnia. Często ukrywa się w zaroślach, norach. Wędruje w poszukiwaniu pokarmu sam, w parach lub grupach do 6 osobników.
Morfologia i anatomia
Osiąga 46-58 cm długości ciała nie licząc ogona (24-34 cm). Waży do 4,5 kg. Otocjon ma bardzo małe i słabe zęby, choć ma ich aż 46-50 (najwięcej w całej rodzinie psowatych).
Pożywienie
To owadożerca. Poluje głównie na termity. Dietę uzupełnia owocami, orzeszkami ziemnymi, czasem drobnymi gryzoniami i padliną.
Rozmnażanie
Do rozrodu przystępuje w ciągu całego roku. Ciąża trwa 60-70 dni.
Ochrona i zagrożenia LC
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Ciekawostki
To jedyny gatunek psowatych, który odżywia się owadami.
Zdjęcia - galeria
© medianauka.pl, 2017-02-06, GAT-4007
Pokrewne gatunki ssaków
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- IUCN - Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 IUCN
- pod red. Kazimierza Kowalskiego - Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
- Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz - Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015