Badylarka

Badylarka (Micromys minutus) to niewielki ssak z rodziny myszowatych. Kolor sierści zwykle brunatny, spód jaśniejszy. Ma krótkie uszy. Samica ma 4 pary sutek. Potrafi wyrządzić spore szkody w uprawach. Charakterystyczny jest tępo zaokrąglony pysk. Gęste futerko odznacza się dużą zmiennością ubarwienia. Ogon ma rzadkie owłosienie, jest dwubarwny i pokrywają go pierścienie łusek.

Występowanie i środowisko PL

Europa, Azja. W Polsce występuje na terenie całego kraju, jednak najliczniej na północnym-zachodzie. Nie występuje wysoko w górach. Zamieszkuje wilgotne pola, łąki, zarośla.

Tryb życia i zachowanie

Badylarka jest aktywna w dzień (2/3 aktywności), ale i w nocy. Największą aktywność przejawia o zmierzchu. Bardzo dobrze biega i skacze. Świetnie porusza się po źdźbłach traw, chwytając się ogonem. Większość czasu spędza wśród roślinności nad ziemią. Nie kopie nor. Nie zapada w sen zimowy. Buduje gniazda (dwa rodzaje: lęgowe i sypialne) nad ziemią z traw i ma kształt kuli. Czasem zamieszkuje opuszczone ptasie gniazda. Gniazda lęgowe mają boczne wejście. W niepogodę badylarka nie opuszcza schronienia. Na zimę przenosi się do zabudowań gospodarskich, w których przechowuje się sterty siana i zboża. Czyni tam duże szkody.

Morfologia i anatomia

Dorosły osobnik badylarki mierzy do 6-7 cm. Ogon jest tylko niewiele krótszy. Badylarka waży 5-10 g.

Pożywienie

Zjada głównie nasiona, wiosną zielone części roślin, zjada też owady. Objada kłosy, żywi się też rzepakiem, lnem i konopiami.

Rozmnażanie

Okres godowy trwa od kwietnia do września. W jednym roku 2-4 mioty, w każdym miocie od 4 do 8 młodych. Po 9 dniach młode otwierają oczy. Samica karmi młode przez 16 dni. Młode ociągają dojrzałość płciową już po 4-6 tygodniach.