Czubajka kania
Czubajka kania, sowa, kania (Macrolepiota procera) to gatunek jadalnego grzyba z rodziny pieczarkowatych. Ma orzechowy smak i zapach. Jadalne są tylko kapelusze, które przyrządza się jak kotlety w panierce. To grzyb o wyśmienitym smaku.
Zdjęcia – galeria
W galerii publikujemy zdjęcia, grafiki i mapy związane z danym gatunkiem. Klikając na dowolną ikonkę podglądu grafik na końcu galerii, możesz zobaczyć prezentowane tu materiały w trybie prezentacji multimedialnej.
© pit24 – stock.adobe.com
Kliknijk na dowolną miniaturę grafiki aby zobaczyć materiały w trybie prezentacji multimedialnej.
Występowanie i środowisko PL
Rośnie w świetlistych lasach liściastych, rzadziej iglastych, a także na łąkach na skrajach lasów.
Owocniki pojawiają się od lipca do października.
Morfologia i anatomia
Kapelusz ma 10-25 cm średnicy. Trzon ma 15-30 cm wysokości.
Kapelusz szarawy, jasnobrązowy, pokryty łuskami. Kształt najpierw pałeczkowaty, później wypukły i rozpostarty.
Blaszki wolne, białawe, gęsto rozmieszczone.
Miąższ jest biały i delikatny.
Trzon białawy z ciemniejszymi łuseczkami, układającymi się w zygzaki. Jest długi, ma cylindryczny kształt i bulwiastą podstawę. Dobrze widoczny podwójny pierścień, który z łatwością się przesuwa.
Podobne gatunki
Kania przypomina także jadalne czubajkę czerwieniejącą i czubajkę beżową. Jedna z odmian czubajki czerwieniejącej powoduje zatrucia. Czubajka czerwieniejąca przy skaleczeniu blaszek i miąższu zabarwia się na kolor czerwony.
Kania jest także podobna do dużo mniejszej i wydzielającej przykrą woń czubajeczki ostrołuskowej.
Porównanie gatunków podobnych
Różne gatunki można ze sobą pomylić, a pomyłka może być tragiczna w skutkach. Dzięki naszej porównywarce łatwiej można stwierdzić jak wygląda dany grzyb w zestawieniu z podobnymi gatunkami, nauczuć się jak rozpoznać właśniwy gatunek i jak odróżnić go od innego. Są tu ujęte tylko wybrane cechy gatunkowe. Zestawienie ma charakter poglądowy. Nic nie zastąpi doświadczenia w zbieraniu grzybów.
Smak: brak danych
Zapach: brak danych
Zdatność: jadalny
Środowisko: lasy iglaste
łąki
lasy liściaste
Kształt: grzyb blaszkowy
Tryb życia: saprofit
Zaleca się zbierać dojrzałe okazy kani. Muchomor ma zielonkawy odcień, a kania brązowy. Pierścień kani przesuwa się po trzonie. Podstawa trzonu nie jest w pochwie. to duży grzyb. Nie ma gładkiego kapelusza.
Smak: brak danych
Zapach: miodowy, nieprzyjemny
Zdatność: śmiertelnie trujący
Środowisko: lasy iglaste
lasy liściaste
Kształt: grzyb blaszkowy
Tryb życia: grzyb mikoryzowy
Podstawa trzonu jest silnie zgrubiała, w pochwie, która nie występuje u wymienionych jadalnych grzybów. Kapelusz jest zielonkawy, żółtozielony, oliwkowy, czasem biało nakrapiany. Trzon ma postrzępiony, prążkowany pierścień.
Smak: brak danych
Zapach: brak danych
Zdatność: jadalny
Środowisko: lasy iglaste
lasy liściaste
Kształt: grzyb blaszkowy
Tryb życia: saprofit
Czubajka czerwieniejąca przy skaleczeniu blaszek i miąższu zabarwia się na kolor czerwony.
Smak: brak danych
Zapach: nieprzyjemny
Zdatność: trujący
Środowisko: lasy iglaste
lasy liściaste
Kształt: grzyb blaszkowy
Tryb życia: saprofit
Od kani rożni się mniejszymi rozmiarami i przykrym zapachem. Na kapeluszu ostre łuski.
Rozmnażanie
Zarodniki białe.
Ochrona i zagrożenia
Brak danych.
Pytania
Jak odróżnić kanię od muchomora sromotnikowego?
Muchomor sromotnikowy i kania są do siebie nieco podobne w przypadku bardzo młodych owocników. Lepiej więc zbierać dojrzałe okazy kani. Muchomor ma zielonkawy odcień, a kania brązowy. Pierścień kani przesuwa się po trzonie. Muchomor ma podstawę trzonu w pochwie. Kania jest większa i nie ma gładkiego kapelusza.
Kalendarz przyrody
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | Opis |
| ● | ● | ● | ● | Okres występowania owocników czubajki kani. |
Cechy
lasy iglaste
łąki
lasy liściaste
gatunek jadalny
saprofit
Zbieranie grzybów wymaga ich dobrej znajomości i dużego doświadczenia w ich zbieraniu. Każdego roku w wyniku złej identyfikacji gatunków grzybów umiera sporo ludzi w Polsce. Nie zbieraj i nie jedz grzybów, których nie znasz lub co do których masz jakiekolwiek wątpliwości. Pamiętaj, że często gatunki jadalne i trujące są do siebie bardzo podobne, szczególnie w przypadku młodych owocników. Często identyfikacja tylko na podstawie zdjęcia może być nieco myląca. Przy identyfikacji gatunku trzeba uwzlędniać wiele czynników, a więc atlas grzybów może jedynie wspierać grzybiarza w identyfikacji gatunku, nie może jednak zastąpić doświadczenia i zdrowego rozsądku. Właściciel strony nie bierze odpowiedzialności za zbieranie i spożywanie grzybów przez użytkowników serwisu.
Pokrewne gatunki grzybów
- Czernidłak kołpakowaty (Coprinus comatus)
- Czernidłak pospolity (Coprinus atramentarius)
- Czubajka czerwieniejąca (Chlorophyllum rhacodes)
- Pieczarka polna, pieczarka łąkowa (Agaricus campestris)
- Pieczarka dwuzarodnikowa (Agaricus bisporus)
- Pieczarka biaława, pieczarka polowa (Agaricus arvensis)
- Pieczarka karbolowa, pieczarka żółtawa (Agaricus xanthodermus)
- Pieczarka miejska (Agaricus bitorquis)
- Czernidłak błyszczący (Coprinus micaceus)
- Czernidłak gromadny (Coprinus disseminatus)
- Czubajeczka cuchnąca (Lepiota cristata)
Bibliografia
Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:
- Hans E.Laux – Atlas grzybów jadalnych i trujących, ISBN 978-83-7773-304-2, RM 2014
- Pod redakcją Alicji i Jerzego Szweykowskich – Słownik botaniczny, ISBN 83-214-1305-6, Wiedza Powszechna 2003
- Markus Fluck – Atlas grzybów - oznaczanie zbiór użytkowanie, 978-83-7175-858-4, Delta 2015
© medianauka.pl, 2021-02-15, GAT-639016